خـانـۀ صدیـقـۀ اطـهـر پـنـاه اولـیـاسـت            چـشم امیـد تمام انـبـیاء بر این سراست

بر در این خانه رفتن کار ختم الانبیاست            فاطمه دلبستگیِ شیرمردان بود... حیف!

خانۀ زهـرا پناه بی‌پناهان بود... حیف!

آتش دنیاپرستان شد از این در شعله‌ور            در میـان قـبر شد قـلب پـیـمبر شعـله‌ور

شد دل شیر خدا از داغ همسر شعله‌ور            هتک حرمت شد به قرآن، کوثری در شعله رفت

پیش چشم اهل خانه مادری در شعله رفت

خـصم پای درب خانه پافـشاری می‌کند            مـادر مـا داغ دیـده بـی‌قـراری می‌کـنـد

این وسط مسمارِ در هم کج مداری می‌کند            با لگد در جابجا شد، پهلوی زهرا شکست

بار شیشه داشت مادر، دشمنش آنرا شکست

داغ روی داغ، پیـوسته شده، فـضه بـیا            دست های مرتضی بسته شده، فـضه بیا

بـازوان فـاطمه خـستـه شده، فـضـه بـیا            از فشار درب زهرا هستی اش را باخته

گـل میان دود و آتش غـنچه را انداخـته

سینه ها آتش گرفت از رفتن شش ماهه‌ای            وای از بی‌تـابی و آشفـتن شـش ماهـه‌ای

کـربلا، در قلب بابا خفـتن شش ماهه‌ای            در حقیقت هرچه شد بین در و دیوار شد

ریشۀ تیـر سه شعـبه، تیـزی مسمار شد